Biogramy artystów

Współcześni artyści obecni na wystawie rozwijają wcześniejsze koncepcje obecne w sztuce, polemizują z nimi, wskazują nowe możliwości podejścia do tematu pamięci i wyznaczają nowe, nieprzepracowane dotąd terytoria pamięci. Na wystawie przywołane zostały w formie dokumentalnej realizacje z dzisiejszej perspektywy już klasyczne (jak to określiły kuratorki – dzieła ikoniczne) – Wielopole, Wielopole Tadeusza Kantora, cykl Moim przyjaciołom Żydom Władysława Strzemińskiego, Zielnik Aliny Szapocznikow, Pamiątka Pierwszej Komunii Świętej Mirosława Bałki, Żelazne Organy Władysława Hasiora, Pomnik-Droga zespołu Oskara Hansena, założenie pomnikowe w Treblince oraz Lego, obóz koncentracyjny Zbigniewa Libery.


Adam Adach (ur. 1962, Nowy Dwór Mazowiecki)
Ukończył studia weterynaryjne w Warszawie (1981). Pod koniec lat osiemdziesiątych wyemigrował do Francji, gdzie studiował najpierw w École Supérieure des Beaux-Arts w Lyonie (1990), a potem podyplomowo w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu (1995). Mieszka i tworzy we Francji i w Polsce.
Twórczość malarska Adama Adacha wielokrotnie koncentrowała się wokół problematyki pamięci. Artysta sięga zarówno do osobistych wspomnień i przeżyć (np. poliptyk Ostatnie lato, wykorzystujący wątki autobiograficzne, 2002), jak również przepracowuje doświadczenie pamięci zbiorowej, podejmuje wątki z mniej lub bardziej odległej historii, w tym tematy związane z doświadczeniem Holocaustu i drugiej wojny światowej. Takie są m.in. prace Birke (2005), Untitled (Treblinka, 2003–2004) albo realizacja zainspirowana prywatnymi zdjęciami oficerów SS (Akordeon SS, 2013). Punktem wyjścia dla artysty staje się często fotografia – wycinki prasowe, zdjęcia historyczne, ilustracje książkowe, prywatne fotografie. Ten „znaleziony” przez artystę materiał zawsze jednak zostaje przez niego odpowiednio przetworzony, nabiera niejednoznacznego charakteru i nowego kontekstu.
Zobacz film

Bogusław Bachorczyk (ur. 1969, Sucha Beskidzka)
Studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (dyplom pod kierunkiem prof. Włodzimierza Kunza, 1998). Od 2002 roku jest na stałe związany z krakowską ASP jako asystent i pedagog.
Uprawia malarstwo, rzeźbę, fotografię i sztukę wideo. Charakterystyczna dla jego artystycznej aktywności jest perspektywa genderowa, z jakiej tworzy narracje swoich dzieł – inspiracje czerpie z historii, literatury współczesnej, filmu. Unikatowym „dziełem totalnym” jest mieszkanie-pracownia artysty, które stanowi wciąż przekształcane dzieło – instalację anektującą całą powierzchnię.
W cyklicznych, wielowątkowych pracach artysta nieustannie powraca do kwestii pamięci i właściwych jej mechanizmów. Szczególnie interesuje go zjawisko zniekształcania obrazów i wydarzeń, nadawania im nowych znaczeń i rewizja konwencji przypominania i upamiętniania.

Mirosław Bałka (ur. 1958, Warszawa)
Studiował rzeźbę w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (dyplom pod kierunkiem prof. Jana Kucza, 1985). W latach 2005–2011 był związany pracą dydaktyczną z Akademią Sztuk Pięknych w Poznaniu. Od 2011 roku kieruje Pracownią Działań Przestrzennych w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
W latach 1985–1987 wraz z Mirosławem Filonikiem i Markiem Kijewskim tworzył grupę artystyczną Neue Bieriemiennost. Pamięć, przemijanie, ślady to kluczowe wątki w twórczości artysty. Prace, m.in. Die Rampe (1994), Winterreise (2003), Witaj/Wilkommen (2006), I Knew It Had 4 in It (2008), w których odnosi się do pamięci Zagłady, wpisują się w pojęcie postpamięci (czyli – według Marianne Hirsch – pamięci drugiego po świadkach pokolenia). Niezwykle istotna, wciąż pobudzająca do autorefleksji i przetwarzania pozostaje dla artysty jego praca dyplomowa Pamiątka Pierwszej Komunii Świętej (1985), do której odniósł się na wystawie Arbeitsplatz (2011).
Pamięć ciała, rzeczy, fragmentów, a przede wszystkim nieobecność jako pamięć obecności to ważne dla artysty elementy zarówno z jego osobistej, jak i nie-swojej przeszłości, które przetwarza i nadaje im nowe znaczenia (m.in. wystawa Around 21°15’00’’E 52°06’17’’N + GO-GO, 2001).
Zobacz film

Andrzej P. Bator (ur. 1954, Wrocław)
Prowadzi Pracownię Fotomediów w Katedrze Sztuki Mediów na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Redaktor naczelny pisma naukowo-artystycznego „Dyskurs”, wydawanego przez wrocławską ASP. Stale publikuje w piśmie artystycznym „Format”. Zajmuje się fotografią, tworzy fotoobiekty i obiekty multimedialne.
Pamięć pozostaje jednym z kluczowych wątków fotograficznej twórczości artysty, szczególnie w cyklach Miejsca bezpamięci (1998–2001), Martwa natura pamięci (1999–2000), Anamnesis – [re]konstrukcja obrazu (2001–2004). Wielowarstwowe fotograficzne obrazy z serii Anamnesis, powstałe w wyniku wielokrotnych ekspozycji, odnoszą się do mechanizmu działania pamięci – nakładania się, przenikania strzępów wspomnień złożonych z momentów, wycinków przestrzeni, określonych i niesprecyzowanych form, twarzy bliskich i nieznajomych.

Monika Chlebek (ur. 1986, Kraków)
Absolwentka krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (2011). Oprócz malarstwa uprawia rysunek, kolaż, tworzy obiekty. Rozpięte między realną formą a sennym marzeniem prace artystki są bliskie poetyce surrealizmu. Wyobraźnia, gra nieoczekiwanych skojarzeń i zestawień, aura tajemniczości i niepokoju stanowią główne wyznaczniki jej twórczości.
W pracach Chlebek można odnaleźć odwołania do problematyki pamięci, przeszłości, intymnych przeżyć i ukrytych lęków. Takie są m.in. cykl Złe sny (2010), Posmak dzieciństwa (2011), Posiedzimy jeszcze 5 minut (2013). Monika Chlebek należy do młodych artystów, którzy w swej twórczości posługują się surrealizującą konwencją.

Michał Chudzicki (ur. 1983, Kraśnik)
Ukończył malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (2011). Jest współzałożycielem Kolektywu Roboczogodzina. Jego twórczość zdradza wpływy estetyki surrealizmu. W swoich realizacjach przepracowuje m. in. słynne motywy i tematy malarstwa europejskiego (np. w dziełach Portret Dr George'a Cayley'a, 2010; Mężczyzna w czerni, 2011). W 2011 roku wykreował postać Brunona Larka (1901–1936) – polskiego malarza, rysownika i poety zmarłego tragicznie w pożarze. Chudzicki nie tylko stworzył fikcyjną biografię artysty, lecz także przypisywane jego autorstwu prace – utrzymane w duchu dada kolaże i obiekty. Prezentacja „odnalezionego” dorobku Larka odbyła się w 2012 roku w Instytucie Polskim w Düsseldorfie, a demistyfikacja projektu – rok później w Centrum Sztuki Współczesnej na Zamku Ujazdowskim w Warszawie.

Piotr Czerwiński (ur. 1969, Kraków)
Ukończył studia architektoniczne na Politechnice Krakowskiej (1995). W latach 1997–2007 projektował w pracowni architektonicznej DDJM kierowanej przez Marka Dunikowskiego. Był współautorem projektu budynku muzealnego w obrębie Miejsca Pamięci w Bełżcu (1997–2004), który został uhonorowany nagrodą specjalną w konkursie SARP „Projekt Roku” (2005). Obecnie projektuje w ramach pracowni UCEES, którą współtworzy razem z Piotrem Uherkiem i Markiem Szpindą.

Marek Dunikowski (ur. 1950)
W roku1974 ukończył Wydział Architektury Politechniki Krakowskiej, której był wykładowcą do 1986. Wykładał również na University of Tennessee Knoxville, USA. Od 1991 roku prowadzi w Krakowie biuro architektoniczne DDJM, które ma na koncie tak znaczące realizacje jak Centrum Biurowe Lubicz w Krakowie, Centrum Handlowe Krakchemia, budynek Akademii Muzycznej im. K. Pendereckiego w Lusławicach. Wraz z Piotrem Czerwińskim i Piotrem Uherkiem jest współautorem budynku muzeum w  obrębie Miejsca Pamięci w Bełżcu (1997–2004).

Franciszek Duszeńko (ur. 1925, Gródek Jagielloński k. Lwowa; zm. 2008, Gdańsk)
Rzeźbiarz. Żołnierz AK, więzień obozów koncentracyjnych. Studiował w lwowskim Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych oraz w Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych (obecnie Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Pięknych) w Sopocie (1952). Pracę artystyczną łączył z działalnością dydaktyczną – był profesorem, a w latach 1981–1987 – rektorem w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych) w Gdańsku. Uczestniczył w pracach rekonstrukcyjnych zniszczonych podczas wojny obiektów rzeźbiarskich Gdańska. Jest autorem pomnika Obrońców Wybrzeża w Gdańsku (wspólnie z Adamem Hauptem i Henrykiem Kitowskim) oraz pomnika Pamięci Ofiar Obozu Zagłady w Treblince (wspólnie z Adamem Hauptem i Franciszkiem Strynkiewiczem). Był również autorem projektu rewitalizacji Westerplatte.

Darek Foks (ur. 1966, Skierniewice)
Poeta i prozaik. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (scenariopisarstwo), studiował również na Wydziale Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej w Warszawie. Jeden z ważnych przedstawicieli tzw. pokolenia bruLionu. Redaktor działu prozy w miesięczniku „Twórczość”. Ważnym wyróżnikiem jego stylu jest ironia, chętnie wykorzystuje emblematy popkultury, w tym motywy filmowe. Współautor książki Co robi łączniczka (2005), na którą złożyły się teksty jego autorstwa oraz fotomontaże Zbigniewa Libery przedstawiające aktorki z filmów Federico Felliniego ukazane na tle ruin. Projekt implikował treści związane z funkcjonowaniem w kulturze wizualnych reprezentacji przeszłości oraz problematyzował rolę i mechanizmy działania nośników pamięci (mediatyzacja).

Karolina Freino (ur. 1978, Poznań)
Studiowała rzeźbę w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu (1998–2003) oraz w School of Sculpture, Edinburgh College of Art i na Uniwersytecie Bauhaus w Weimarze (MFA „Sztuka Publiczna i Nowe Strategie Artystyczne”). Od 2006 roku razem Dušicą Dražić, Samem Hopkinsem i Teresą Luzio tworzy grupę artystyczną usually4.
Tworzy instalacje site-specific, a także przeprowadza akcje i interwencje w przestrzeni i sferze publicznej (media). Wpisujący się w charakterystyczne dla postpamięci (pamięci następnych pokoleń po Zagładzie) działania artystyczne projekt Murki i piaskownice (Szczecin, 2007) porusza problem użycia niemieckich i żydowskich nagrobków jako materiału do budowy murków, piaskownic, śmietników, chodników. Artystka, „odpominając” te fragmenty przez stworzenie fotograficznej dokumentacji i opublikowanie tekstów widocznych na płytach w formie nekrologów w lokalnej prasie, przywraca zapomnianym godne miejsce w świadomości społecznej.

Nicolas Grospierre (ur. 1975, Genewa)
Fotograf. Z wykształcenia socjolog. Studiował w Institut d'Études Politiques w Paryżu i London School of Economics. Od końca lat dziewięćdziesiątych mieszka w Warszawie. Grospierre zaczynał od serii portretów dokumentujących dane społeczności (np. Portret społeczności: Kamionka, 2001). Z czasem jego znakiem rozpoznawczym stała się fotografia architektury, w szczególności późnego modernizmu (np. Kolorobloki, 2005–2006). Zalicza się go do grupy tzw. nowych dokumentalistów. Wypracował charakterystyczny dla siebie język formalny, na który składają się obiektywne, typologiczne ujęcia obiektów, zdradzające wpływ estetyki Becherów. Refleksja o nieodległej przeszłości, pamięć, ślady obecności to stale powracające wątki w jego twórczości. Inne, takie jak problem archiwum, zostały rozwinięte w projektach wykorzystujących kontekst miejsca: Biblioteka (2006) oraz Zdjęcie, które rośnie (2011). Ostatni z wymienionych stanowił rodzaj interwencji w pracowni fotografa Tadeusza Sumińskiego i ewokował pytania nie tylko o naturę archiwum, lecz także samego medium fotograficznego.

Oskar Hansen (ur. 1922, Helsinki; zm. 2005, Warszawa)
Studiował w Wyższej Szkole Technicznej w Wilnie oraz na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej (dyplom pod kierunkiem Romualda Gutta, 1951). Podczas studiów wyjechał na stypendium do Paryża (odbył praktykę w pracowni Pierre’a Jeannereta i studiował u Fernanda Légera,1948–1950). Od 1950 roku związał się na stałe z ASP w Warszawie jako wykładowca i pedagog. W 1959 roku po raz pierwszy opublikował koncepcję Formy Otwartej, która legła u podstaw wszystkich jego nowatorskich projektów architektonicznych i urbanistycznych (Linearny System Ciągły). Stanowiła ona podstawę niezrealizowanego projektu Pomnika-Drogi (współtworzonego z zespołem, w którego skład wchodzili: Zofia Hansen, Jerzy Jarnuszkiewicz, Edmund Kupiecki, Julian Pałka i Lechosław Rosiński). Projekt otrzymał pierwsze miejsce w Międzynarodowym Konkursie na Pomnik Ofiar Faszyzmu w Oświęcimiu-Brzezince (1958). Rewolucyjna koncepcja Pomnika-Drogi polegała na odrzuceniu tradycyjnej formuły pomnika i potraktowaniu całego obszaru obozu jako strefy kommemoratywnej, pozostawionej w stanie nienaruszonym, z czasem ulegającej naturalnej entropii. Jedyną artystyczną ingerencją miała być asfaltowa czarna droga biegnąca po przekątnej przez cały teren obozu, symbolicznie przekreślająca to miejsce.

Zofia Hansen z d. Garlińska (ur. 1924, Kałuszyn koło Mińska Mazowieckiego; zm. 2013, Warszawa)
Ukończyła studia architektoniczne na Politechnice Warszawskiej w 1952 roku (dyplom pod kierunkiem Romualda Gutta). Wraz z mężem Oskarem Hansenem była nie tylko współautorką wizjonerskiej koncepcji Linearnego Systemu Ciągłego, ale także tworzącej jej podstawy teorii Formy Otwartej. Według tej teorii dzieło nie stanowi zamkniętej całości, lecz podlega zmianom w zależności od zmieniającego się kontekstu, okoliczności i indywidualnego odbioru. Dom Hansenów w Szuminie stał się prawdziwym laboratorium tej teorii. Idea Formy Otwartej legła u podstaw projektu Pomnika-Drogi. Był on efektem współpracy z zespołem, w którego skład wchodzili: Jerzy Jarnuszkiewicz, Edmund Kupiecki, Julian Pałka i Lechosław Rosiński. Chociaż projekt zdobył pierwszą nagrodę w Międzynarodowym Konkursie na Pomnik Ofiar Faszyzmu w Oświęcimiu-Brzezince (1958), nie został zrealizowany. Diametralnie jednak zmienił podejście do projektowania pomników i oprócz projektu Rega Butlera (pomnik Nieznanego Więźnia Politycznego, 1953) jest uważany za dzieło, które odegrało przełomową rolę w sztuce drugiej połowy XX wieku.

Władysław Hasior (ur. 1928, Nowy Sącz; zm. 1999, Kraków)
Uczył się w Państwowym Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem pod kierunkiem prof. Antoniego Kenara (1947–1952), a następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u prof. Mariana Wnuka (1952–1958). Studiował również w pracowni Ossipa Zadkine’a w Paryżu dzięki stypendium francuskiego ministra kultury (1959). Stworzył prowokujące i niekonwencjonalne pomniki i rzeźby plenerowe, w których starał się wykorzystać żywioły natury, jak np. w Słonecznym rydwanie (Södertälje, Szwecja, 1972), Ognistych ptakach (Szczecin, 1975), Płomiennych ptakach (Koszalin, 1977). Zrealizowany w 1966 roku na przełęczy Snozka koło Kluszkowiec pomnik (tzw. Żelazne Organy) wywołał najwięcej kontrowersji – zwłaszcza politycznych. Wzniesiony dla upamiętnienia „poległych o utrwalenie władzy ludowej na Podhalu”, po upadku PRL – na fali niszczenia niechcianych pomników – stał się zarzewiem konfliktu. Prawicowe władze domagały się jego zburzenia, środowiska artystyczne zaś i lokalna społeczność broniły monumentu, podkreślając jego wybitne walory artystyczne. Ostatecznie udało się ocalić i wyremontować pomnik dzięki inicjatywie Fundacji Rozwoju Regionu Jeziora Czorsztyńskiego.

Adam Haupt (ur. 1920, Kraków; zm. 2006, Sopot)
Architekt. Studiował architekturę na Politechnice Lwowskiej, a następnie na Politechnice Krakowskiej, gdzie uzyskał dyplom w 1946 roku. Uczył się również malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Związany z gdańskim środowiskiem akademickim, gdzie był profesorem w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP). Kierował pracowniami Podstaw Projektowania Wzornictwa Przemysłowego oraz Projektowania Okrętów i Form Przemysłowych. Był wieloletnim dziekanem Wydziału Architektury oraz prorektorem PWSSP. Jest autorem pomnika Obrońców Wybrzeża w Gdańsku (z Franciszkiem Duszeńką i Henrykiem Kitowskim), pomnika Pamięci Ofiar Obozu Zagłady w Treblince (z Franciszkiem Duszeńką i Franciszkiem Strynkiewiczem) oraz Wojskowego Cmentarza Francuskiego w Gdańsku.

Rafał Jakubowicz (ur. 1974, Poznań)
Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu na Wydziale Edukacji Artystycznej (1999) oraz na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby (2002). Jest współzałożycielem grupy artystycznej Wunderteam, uprawia krytykę artystyczną.
Choć w jego dorobku nie brakuje realizacji pytających o rolę oraz miejsce sztuki i artysty, to jednak dominujące wątki jego twórczości wytyczają kwestie pamięci/niepamięci oraz związane z tym napięcia i przemilczenia. Jedną z najbardziej znanych prac Jakubowicza jest praca odwołująca się do niechlubnej przeszłości firmy Volkswagen, a przede wszystkim ujawniająca mechanizmy władzy – Arbeitsdisziplin (2002). Z kolei realizacja pt. Pływalnia (2003) stanowi egzemplifikację chętnie stosowanej przez artystę strategii polegającej na wykorzystywaniu pozornie neutralnych obiektów, które przez odpowiednią ingerencję artysty ujawniają pokłady zapomnianych/wypartych znaczeń i treści. Artysta wyświetlił na fasadzie budynku dawnej synagogi w Poznaniu pisany w języku hebrajskim napis „pływalnia”. W trakcie okupacji miejsce zostało bowiem przekształcone na basen i funkcję tę pełni do dziś. Podobny zabieg został zastosowany w poruszającej m.in. problem niemieckiego dziedzictwa na ziemiach odzyskanych realizacji Es beginnt in Breslau (2008).

Elżbieta Janicka, dr (ur. 1970, Warszawa)
Literaturoznawczyni, fotografka. Ukończyła Université Paris Diderot (1989–1994). Studiowała fotografię w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej (PWSFTViT) w Łodzi (1995–1998). Jest autorką m.in. monografii Andrzeja Trzebińskiego (Sztuka czy Naród? Monografia pisarska Andrzeja Trzebińskiego, Universitas, Kraków 2006) oraz koncentrującej się wokół wielości i konfliktów pamięci Festung Warschau (Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2011).
W cyklu Miejsca nieparzyste (2003–2004) pogłębiona refleksja nad Shoah została połączona z minimalistycznym językiem wypowiedzi. Na pracę złożyło się sześć wielkoformatowych, czarno-białych zdjęć powietrza nad Auschwitz II Birkenau, Kulmhof am Ner, Majdankiem, Bełżcem, Sobiborem i Treblinką i odpowiadający im materiał dźwiękowy. Echa problematyki żydowskiej obecne są także w zrealizowanym wspólnie z Wojciechem Wilczykiem cyklu Inne miasto (od 2011), na który złożyły się współczesne wizerunki Warszawy, odpowiadające terytorium dawnego getta.

Zuzanna Janin (ur. 1964, Warszawa)
Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1980–1987). Jest współzałożycielką galerii lokal_30, autorką instalacji, rzeźb, wideo, obiektów, fotografii, akcji artystycznych. Przyjęta przez Janin strategia twórcza zakłada czerpanie z własnej biografii, doświadczeń, emocji, które następnie artystka przetrasponowuje na język sztuki. Interesują ją kwestie związane z miejscem, tożsamością, pamięcią, przemijaniem. W serii z lat dziewięćdziesiątych zatytułowanej Pokrowce tworzyła wykonane z materiału przestrzenne instalacje, które odtwarzały kształty znanych jej miejsc i przedmiotów. W fotoinstalacji „Idź za mną, zmień mnie, już czas” artystka wykorzystała zdjęcia fragmentów swojego ciała i bliskich jej osób. Wątek śmierci, przemijania silnie zaznaczył się w projekcie Widziałam swoją śmierć (2003). Rodzajem swoistego archiwum pamięci była praca Art-gra memory, która jest internetową wersją instalacji Pamięć/Memory (od 1993). Do tematu archiwum Janin powróciła w wideo Uwolnić. Cвободa. Free (2013), w ramach którego dokonała przywrócenia pamięci postaci Teofili Blendkowskiej – uczestniczki walk powstania styczniowego.

Jerzy Jarnuszkiewicz (ur. 1919, Kalisz; zm. 2005, Warszawa)
Studiował w Instytucie Sztuk Plastycznych w Krakowie w latach 1936–1938, dyplom uzyskał w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych w Warszawie (1939). Po wojnie studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1947–1950), z którą związał się na stałe, prowadząc przez 35 lat pracownię rzeźby.
Oprócz rzeźby realistycznej tworzył abstrakcyjne kompozycje przestrzenne – Żagle, Okna, Rytmy. Był współautorem (wraz z Oskarem Hansenem, Zofią Hansen, Edmundem Kupieckim, Julianem Pałką i Lechosławem Rosińskim) niezrealizowanego projektu Pomnika-Drogi, który zwyciężył w Międzynarodowym Konkursie na Pomnik Ofiar Faszyzmu w Oświęcimiu-Brzezince (1958). Kiedy pod naciskiem przedstawicieli byłych więźniów zażądano przeformułowania zbyt nowatorskiego projektu, Oskar Hansen wycofał projekt, a Jarnuszkiewicz podjął współpracę z zespołem włoskich rzeźbiarzy i został współautorem nowego, kompromisowego pomnika, odsłoniętego w 1967 roku.

Tadeusz Kantor (ur. 1915, Wielopole Skrzyńskie; zm. 1990, Kraków)
Studiował malarstwo i scenografię w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1934–1939). Był wykładowcą na macierzystej uczelni i jedną z najwybitniejszych osobowości polskiej sceny artystycznej. Reżyser, scenograf, malarz, autor happeningów, teoretyk sztuki. Współtworzył Grupę Młodych Plastyków oraz tzw. II Grupę Krakowską. Był inicjatorem powstania Galerii Krzysztofory i założycielem podziemnego teatru eksperymentalnego (1942–1944), którego kontynuację stanowił teatr Cricot 2. Największe uznanie przyniosły mu realizacje teatralne. W swoich sztukach Kantor inspirował się twórczością Stanisława Ignacego Witkiewicza, Witolda Gombrowicza, Brunona Schulza. Istotnym komponentem działań artysty było też czerpanie z własnej biografii. Jego sztuki transformowały do swoistych archiwów pamięci. Wątki osobiste są szczególnie silnie obecne w takich spektaklach, jak Teatr śmierci: Umarła klasa (1975), Gdzie są niegdysiejsze śniegi? (1979), Wielopole, Wielopole (1980), Dziś są moje urodziny (1991). Jako artysta wizualny uprawiał m.in. taszyzm, tworzył ambalaże i asamblaże. Był również autorem pierwszych happeningów, m.in. Linia podziału (1966), Panoramiczny happening morski (1967).

Marcin Kędzierski (ur. 1969, Radom)
Studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie – rysunek (w pracowni prof. Juliana Raczko) i malarstwo (u prof. Grzegorza Pabla) oraz na Wydziale Malarstwa u Leona Tarasewicza. Uzyskał dyplom w pracowni prof. Mieczysława Wasilewskiego z projektowania plakatu.
W obrazach inspiruje się monotonią miejskiej codzienności – blokowiskami, zatłoczonymi autobusami, przystankami, przejściami podziemnymi. Maluje temperą na podstawie własnych fotografii, traktując je jak notatnik, z którego czerpie tylko najważniejsze elementy z zapamiętanych w kadrze obrazów. W swoich pracach ukazuje bardzo syntetyczny, lecz niejednoznaczny wizerunek postkomunistycznego miasta, który zdaje się oscylować między nostalgią a dezaprobatą.

Jerzy Kosałka (ur. 1955, Będzin)
Studiował malarstwo w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych we Wrocławiu, którą ukończył w 1981 roku. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych działał w ramach założonej w 1983 roku artystycznej grupy LUXUS, wyrosłej z atmosfery kontestacji szarej rzeczywistości stanu wojennego.
W swojej twórczości wykorzystuje bardzo zróżnicowane technologie i media, tworząc instalacje, makiety, obiekty. Działa w przestrzeni publicznej i uprawia performance.
W pracach z cyklu Niemcy już przyszli (2011) odnosi się do kwestii „ziem odzyskanych”, zapomnienia niemieckiej przeszłości i wymazywania niewygodnej historii tych terenów. Artysta poprzez motyw „zwalania pomników”, ich profanowania, zwraca uwagę na konflikt pamięci. Obnaża mechanizmy manipulowania oficjalną pamięcią, której dysponenci przemilczają historyczne fakty, usuwają niechciane symbole i kreują nowe.

Robert Kuśmirowski (ur. 1973, Łódź)
Studiował na Wydziale Artystycznym Instytutu Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (1998–2003). Jest twórcą instalacji, obiektów, fotografii, performerem. Jeszcze w trakcie studiów w 2002 roku w Galerii Białej w Lublinie artysta odtworzył starą stację kolejową. Ta debiutancka praca zapowiadała model działania, który twórca będzie rozwijać w późniejszych latach. Kuśmirowski bardzo często, z typową dla siebie pieczołowitością, dokonuje rekonstrukcji przedmiotów z przeszłości. Przedsięwzięcia te często osiągają imponującą skalę. Charakterystyczne dla niego formy wyrazu łączą się z refleksją na temat pamięci, historii czy przemijalności kultury materialnej. Podobny charakter zawieszenia między przeszłością a teraźniejszością mają akcje performerskie artysty.

Leszek Lewandowski (ur. 1960, Świerklaniec)
W latach 1983–1988 studiował na katowickim Wydziale Grafiki Projektowej Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jego prace łączą w sobie tradycje sztuki kinetycznej, op-artu i abstrakcji geometrycznej. Interesują go zagadnienia z dziedziny optyki, analiza naszego widzenia i postrzegania. Zanim zaczął tworzyć inspirowane przyrządami optycznymi obiekty, przez wiele lat uprawiał malarstwo. Tworzy m.in. tzw. imaginoskopy, których celem jest wprowadzenie widza w rodzaj transu. Poprzez wykorzystanie określonych zabiegów uzyskiwany jest efekt rozmywania kształtów, ruchu, kreowania nowych efektów kolorystycznych. Działania Lewandowskiego prowokują również do refleksji nad malarstwem.

Zbigniew Libera (ur. 1959, Pabianice)
Studiował na Wydziale Pedagogiki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (1979). Jest autorem fotografii, filmów, instalacji, rysunków i obiektów. Uważa się go za prekursora polskiej sztuki krytycznej. W swoich pracach analizuje kulturowe stereotypy i kody, bada mechanizmy kultury masowej, funkcjonowanie obrazu w mediach. W latach osiemdziesiątych stworzył przejmujący materiał Obrzędy intymne, ukazujący opiekę nad schorowaną babcią. Z tego okresu pochodzi również obraz Jak tresuje się dziewczynki (1987). Kolejna dekada przynosi rozwinięcie poruszanych wcześniej wątków. Wzorce zachowań, przypisanie płci określonych ról kulturowych, kult ciała porusza m.in. w pracach Ciotka Kena (1994), Możesz ogolić dzidziusia (1996) czy serii Urządzenia korekcyjne. W 1996 roku powstała jedna z najbardziej ikonicznych realizacji artysty – Lego. Obóz koncentracyjny. Inny ważny wątek w twórczości Libery koncentruje się wokół kształtowania pamięci wizualnej. Problem ten rozwija m.in. cykl Pozytywy (2002–2003) czy książka Co robi łączniczka (2005), napisana wspólnie z Dariuszem Foksem i odwołująca się do historii powstania warszawskiego.

Robert Maciejuk (ur. 1965, Biała Podlaska)
Ukończył malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1985–1990). W latach 1991–1995 był asystentem na macierzystej uczelni. W latach dziewięćdziesiątych w jego twórczości pojawiały się inspiracje architekturą renesansową. Z czasem wykorzystywane przez niego motywy architektoniczne zostały zredukowane do prostych form geometrycznych (koła, trójkąty, prostokąt). Około połowy lat dziewięćdziesiątych w repertuarze Maciejuka pojawiły się emblematy i znaki zaczerpnięte ze współczesnej ikonosfery – artysta twórczo przetwarzał loga znanych korporacji i organizacji, znaki drogowe itp. Ważny dział jego twórczości wyznaczają prace inspirowane motywami z bajek. Artysta zapełniał płótna postaciami Misia Uszatka, Colargola czy Kubusia Puchatka. Prace te są jednak dalekie od naiwnej nostalgii za czasami dzieciństwa. Wyczuwalna w tych przedstawieniach rysa, rodzaj pęknięcia niesie z sobą refleksję o przemijaniu, wprowadza element wanitatywny. Z czasem artysta rezygnuje z przedstawiania dziecięcych bohaterów na rzecz odwzorowywania pozbawionych sztafażu bajkowych krajobrazów.

Marzanna Morozewicz (ur. 1965, Białystok)
Studiowała w Instytucie Wychowania Artystycznego na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (1984–1989). W 1998 roku obroniła doktorat, a w 2007habilitację na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 2000 roku studiowała arteterapię w Polskim Instytucie Ericksonowskim w Łodzi. Od 2012 roku kieruje Zakładem Edukacji Wizualnej na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu w Białymstoku.
Dominującym motywem w jej działaniach artystycznych są odniesienia do kobiecej cielesności. Odciski własnego ciała, zwane łuskami, traktuje jak podobrazia. Pokrywając je farbami, rejestruje zarówno wewnętrzne emocje, jak i bodźce odbierane zmysłami. W „łuskach” zapamiętuje swoją sensualność i psychiczną wrażliwość.

Anna Niesterowicz (ur. 1974, Warszawa)
W latach 1995–2000 studiowała na Wydziale Rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (pracownia prof. Grzegorza Kowalskiego). Tworzy wideo, instalacje, obiekty, ilustracje prasowe. Tożsamość, pamięć, prywatne mitologie, problematyka języka stanowią wielokrotnie przewijające się zagadnienia w jej twórczości. Osobisty charakter miał odwołujący się do czasów dzieciństwa film Gierek (2000), w którym zostało wykorzystane archiwalne nagranie z wizyty sekretarza PZPR w przedszkolu, do którego uczęszczała artystka, oraz instalacja Ciemność i pleśń (dyplom, 2000) dotykająca tematu rodzinnego tabu. Problemy tożsamości, konfliktu pamięci, nacjonalizmu zostały podjęte w późniejszych pracach, takich jak Polska część Śląska (2005) oraz film i instalacja Hańba (2006).

Mirosław Nizio (ur. 1964, Biłgoraj)
Studiował na Wydziale Architektury Wnętrz i na Wydziale Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz w Fashion Institute of Technology na kierunku Interior Design w Nowym Jorku. Kieruje własną pracownią projektową Nizio Design International, która ma na swoim koncie tak znaczące projekty, jak m.in. główne ekspozycje w Muzeum Powstania Warszawskiego, Muzeum Fabryki w Łodzi i Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie oraz projekty architektoniczne: budynku Muzeum Współczesnego we Wrocławiu, Mauzoleum Martyrologii Wsi Polskich w Michniowie i muzeum upamiętniające Cud nad Wisłą Wrota Bitwy Warszawskiej 1920. Projekt Kamienne Piekło KL Gross-Rosen II (2007) powstał dla upamiętnienia setek tysięcy ofiar hitlerowskiego obozu pracy przymusowej w kamieniołomach koło Rogoźnicy. Głównym założeniem koncepcji monumentu jest zagospodarowanie całego historycznego terenu kamieniołomu przez wpisanie w jego przestrzeń elementów rzeźbiarsko-architektonicznych, które symbolicznie nawiązują do codziennej drogi pokonywanej przez więźniów.

Ryszard Otręba (ur. 1932, Suszec koło Pszczyny)
Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1953–1959), z którą później przez wiele lat był związany jako wykładowca i pedagog – kierował Katedrą Komunikacji Wizualnej na Wydziale Form Przemysłowych (do 1998).
Oprócz artystycznej aktywności w dziedzinie wzornictwa przemysłowego i projektowania graficznego uprawia grafikę artystyczną, głównie gipsoryt. W tej dziedzinie znaczące miejsce zajmują prace odnoszące się do zapamiętanych z dzieciństwa traumatycznych doświadczeń artysty, który w czasie wojny przeżył groźbę rozstrzelania. Do obozu koncentracyjnego w Auschwitz zostali wywiezieni jego ojciec, Paweł Otręba, oraz brat Józef, którzy zginęli. Ocalały dwie siostry, Łucja i Waleria, więzione kolejno w obozach w Auschwitz, Buchenwaldzie, Ravensbrück i Eberswaldzie, oraz matka – więźniarka obozu w Gliwicach i Opolu. W publicznej egzekucji stracono jego brata Franciszka i szwagra. Grafiki artysty są niezwykle poruszającym przykładem pamięci bezpośredniego świadka Zagłady.

Julian Pałka (ur. 1923, Poznań; zm. 2002, Warszawa)
Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1945–1951) na wydziale grafiki (u Józefa Mroszczaka) i na wydziale malarstwa (u Jana Cybisa). Od 1953 roku na stałe związał się z tą uczelnią – najpierw prowadził zajęcia dydaktyczne w Pracowni Typografii, potem jako profesor kierował Katedrą Projektowania Typograficznego, a także w latach 1972–1980 pełnił funkcje rektora. W latach 1993–2002 prowadził Katedrę Projektowania Graficznego w Europejskiej Akademii Sztuki w Warszawie.
Zajmował się przede wszystkim projektowaniem plakatów, wystaw muzealnych i ekspozycji w polskich pawilonach na targach międzynarodowych. Uprawiał także grafikę książkową.
Szczególne miejsce w jego twórczości zajmuje projekt Pomnika-Drogi stworzony w zespole Oskara Hansena wraz z Zofią Hansen, Jerzym Jarnuszkiewiczem, Lechosławem Rosińskim i Edmundem Kupieckim. Projekt nie został zrealizowany mimo zdobycia pierwszej nagrody w Międzynarodowym Konkursie na Pomnik Ofiar Faszyzmu w Oświęcimiu-Brzezince w 1958 roku. Jego awangardowa koncepcja odegrała jednak przełomową rolę w formułowaniu i kształtowaniu współczesnych pomników.

Zdzisław Pidek (ur. 1954, Bychawa; zm. 2006, Gdańsk)
Studiował na Wydziale Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku (dyplom u prof. Franciszka Duszeńki). Od 1980 roku był na stałe związany z tą uczelnią jako pedagog i wykładowca.
Oprócz rzeźby kameralnej i instalacji tworzył monumentalne założenia pomnikowe. Razem z Andrzejem Sołygą był autorem projektu Cmentarza Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie-Piatichatkach na Ukrainie oraz Polskiego Cmentarza Wojennego w Miednoje w Rosji (1995, realizacja 1999–2000).
Również w zespole Andrzeja Sołygi był współautorem koncepcji założenia pomnikowego na terenie byłego hitlerowskiego obozu zagłady w Bełżcu (razem z Marcinem Roszczykiem, architektura – Biuro DDJM, Marek Dunikowski, Piotr Uherek, Piotr Czerwiński; proj. 1997, realizacja 2003–2004). Projekt otrzymał Nagrodę Specjalną w konkursie Nagroda Roku SARP 2004.

Wojciech Prażmowski (ur. 1949, Częstochowa)
Studiował w Škole Vytvarnej Fotografii w Brnie (1974). Pedagog w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej (PWSFTViT) w Łodzi, wcześniej związany z Akademią Sztuk Pięknych w Poznaniu. Jest przedstawicielem nurtu fotografii inscenizowanej. Początkowo uprawiał fotografię metaforyczną. Przełomem była dla niego Pierwsza światowa wystawa zdjęć zepsutych (1989), gdzie zaprezentował prace, które wyznaczały kierunek jego późniejszych poszukiwań artystycznych. W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych zaczął tworzyć foto-obiekty (np. Zapominanie, 1996). W swojej pracy wykorzystuje stare fotografie, które przetwarza, zestawia ze sobą i buduje z nich nowe historie. Chętnie stosuje fotomontaż, ingeruje w obraz pozytywowy. Autor serii Hommage à... (od 1995), która jest poświęcona wybitnym osobowościom XX wieku. Obok fotografii inscenizowanej uprawia również dokument, czego przykładem jest seria Biało-czerwono-czarna (1999), będąca fotograficznym portretem Polski lat dziewięćdziesiątych.

Marcin Roszczyk,  (ur.1954, Warszawa)
Studiował na Wydziale Rzeźby w Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku ( pracownia prof. Adama Smolany) i na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach prof. Bohdana Chmielewskiego i prof. Gustawa Zemły. 
Współautor założenia pomnikowego na terenie byłego hitlerowskiego obozu zagłady w Bełżcu (razem z Andrzejem Sołygą i Zdzisławem Pidkiem, architektura – Biuro DDJM, Marek Dunikowski, Piotr Uherek, Piotr Czerwiński; proj. 1997, realizacja 2003–2004). Projekt otrzymał Nagrodę Specjalną w konkursie Nagroda Roku SARP 2004 oraz nominacje do nagrody im. Miesa van der Rohe dla architektury europejskiej ( European Union Prize for Contemporary Architecture. Mies van der Rohe Award). Razem z Andrzejem Sołygą, Dariuszem Śmiechowskim i Reinhardem Coppenrathem jest autorem Upamiętnienia Ofiar z Obozów Pracy Przymusowej w Braunschweig w Niemczech.


Leszek Sobocki (ur. 1934, Częstochowa)
Studiował na Wydziale Grafiki Propagandowej w Katowicach (1953–1956) i na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1956–1959). Studia kontynuował na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1959–1960). Jeden z członków i założycieli grupy WPROST (od 1965).
Po serii najbardziej znanych obrazów – Portretów Trumiennych z lat siedemdziesiątych i Autoportretów z przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych – w jego twórczości pojawiły się dzieła zawierające wątki religijne i narodowe. W pracach z lat dziewięćdziesiątych artysta sięgnął do wspomnień z dzieciństwa przypadającego na okres okupacji. Posługiwał się starymi fotografiami; powiększając je, podmalowując, zestawiał z równocześnie tworzonymi obrazami. Dyptyki te odnosiły się do kwestii Zagłady widzianej z bardzo osobistej perspektywy, w odpryskach momentów zapamiętanych oczami dziecka.

Andrzej Sołyga (ur. 1955, Zagrody)
Studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1981), z którą pozostał związany pracą dydaktyczną do 2003 roku.
Autor (wraz ze Zdzisławem Pidkiem) projektu Cmentarza Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie-Piatichatkach na Ukrainie oraz Polskiego Cmentarza Wojennego w Miednoje w Rosji (1995, realizacja 1999–2000). W 2012 roku wraz z zespołem, w którego skład wchodzili Dariusz Śmiechowski i Dariusz Komorek, zdobył pierwszą nagrodę w konkursie na pomnik upamiętniający katastrofę smoleńską.
Szczególne miejsce w dorobku artysty zajmuje założenie pomnikowe na terenie byłego hitlerowskiego obozu zagłady w Bełżcu (razem ze Zdzisławem Pidkiem i z Marcinem Roszczykiem, architektura –DDJM Biuro Architektoniczne, Marek Dunikowski, Piotr Uherek, Piotr Czerwiński; proj. 1997, realizacja 2003–2004). Wyjątkowość artystycznej koncepcji polega na rezygnacji z formy tradycyjnego pomnika na rzecz ekspresji całego obszaru zawierającego cmentarzysko sześciuset tysięcy istnień, przeobrażonego w wysypaną żużlem jałową ziemię. Osią założenia jest zagłębiająca się w teren szczelina – droga wymuszająca ruch, wejście i przejście przez poruszającą pustkę.

Władysław Strzemiński (ur.1893, Mińsk; zm.1952, Łódź)
Do wybuchu pierwszej wojny światowej studiował w Wojskowej Szkole Inżynierii w Petersburgu. Od 1918 roku zaczął intensywnie zajmować się sztuką, nawiązał kontakty z Kazimierzem Malewiczem i Władimirem Tatlinem. Uczęszczał do Pierwszych Państwowych Wolnych Pracowni (SWOMAS) w Moskwie. W 1922 roku wraz z żoną, Katarzyną Kobro, wyjechał do Polski. Był jednym z najbardziej aktywnych członków grup Blok i Praesens. Po przeprowadzce do Łodzi w 1929 roku założył ugrupowanie „a.r.” („artyści rewolucyjni”). W 1927, inspirując się suprematyzmem i neoplastycyzmem, sformułował teorię unizmu.
W 1945 roku stworzył serię dziesięciu kolaży „Moim przyjaciołom Żydom”, łącząc rysunek tuszem z fragmentami dokumentalnych zdjęć z gett, transportów, obozu koncentracyjnego. Każdy z kolaży opatrzył tytułem o dziwnej poetyce, jaką tworzy ich niespójna składnia. Cykl jest dziełem znaczącym, jednym z pierwszych mówiących o Zagładzie z perspektywy bezsilnego, naocznego świadka, usiłującego zapamiętać i poświadczyć.

Franciszek Strynkiewicz (ur. 1893, Mogielnica; zm. 1996, Warszawa)
Rzeźbiarz, odznaczony Krzyżem Niepodległości i Złotym Krzyżem Zasługi. Studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych) pod kierunkiem Tadeusza Breyera. Po uzyskaniu dyplomu w 1927 roku podjął pracę na macierzystej uczelni, m.in. pełniąc funkcję jej wieloletniego rektora. Jest autorem nagrobnych rzeźb i pomników, np. pomnika nagrobnego Franciszka Żwirki i Stanisława Wigury na warszawskich Powązkach (1934), oraz pomnika Adama Mickiewicza w Gliwicach (1957). Istotną rolę w jego dorobku odgrywa pomnik Pamięci Ofiar Obozu Zagłady w Treblince zrealizowany wspólnie z Franciszkiem Duszeńką i Adamem Hauptem.

Alina Szapocznikow (ur. 1926, Kalisz; zm. 1973, Praz-Coutant, Francja)
Edukację w dziedzinie rzeźby rozpoczęła od praktyki w praskiej pracowni Otokara Velimskiego (1945–1946), którą kontynuowała w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze (pod kierunkiem Josefa Wagnera) i w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu (w pracowni Paula Niclausse’a). W 1951 roku wróciła na kilka lat do Polski. Ostatecznie w 1963 roku wyjechała do Francji i zamieszkała tam na stałe. Traumatyczne przeżycia z okresu wojny (pobyt w getcie i obozach koncentracyjnych) odcisnęły ślad na jej twórczości, w
której bardzo ważnym wątkiem stało się zapamiętywanie ciała. Zapisane w odlewach fragmenty własnego ciała, utrwaloną nietrwałą biologiczną materię zawarła m.in. w takich autobiograficznych dziełach, jak: Brzuchy, Nowotwory (1968), Fetysze (1970). Szczególne miejsce zajmuje „Zielnik (1972), utrwalone w poliestrze ciało syna – „jak zasuszone na wieczność zioła, jak wreszcie zabliźnione rany” – pisze Krystyna Czerni w Rezerwacie sztuki (Kraków, 2000).

Piotr Uherek (ur. 1962, Kraków)
Ukończył studia architektoniczne na Politechnice Krakowskiej (dyplom u prof. Witolda Cęckiewicza ,1987). Do 2007 roku związany z pracownią architektoniczną DDJM kierowaną przez Marka Dunikowskiego, w ramach  której był współautorem projektu budynku muzealnego w obrębie Miejsca Pamięci w Bełżcu (1997–2004). Obecnie projektuje w ramach pracowni UCEES, którą współtworzy razem z Piotrem Czerwińskim i Markiem Szpindą.

Artur Żmijewski (ur. 1966, Warszawa)
Studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Grzegorza Kowalskiego (1990–1995). Artysta multimedialny, związany ze środowiskiem Krytyki Politycznej. Jest autorem manifestu Stosowane sztuki społeczne (2007). Czołowa postać polskiej sztuki krytycznej. W swoich pracach porusza tematy tabu, problematykę ciała, fizycznej ułomności, Innego. Kwestie te są obecne m.in. w filmach Oko za oko (1998), KRWP (2000), Lekcja śpiewu (2001). Ważny wątek jego dorobku stanowi grupa prac, poruszająca kwestie traumy Holocaustu, relacji polsko-żydowskich. Należą do nich m.in. film Berek (1999), 80064 (2004) czy Nasz śpiewnik (2003). W kolejnych latach zaczyna opierać swoje realizacje na zasadzie bliskiej eksperymentowi grupowemu – aranżuje określone sytuacje i obserwuje ich przebieg. W nurt ten wpisują się takie obrazy, jak Powtórzenie (2005) i Oni (2007). Zorganizował plener w Świeciu (2009), nawiązujący do idei sympozjów artystycznych przy wielkich zakładach pracy. Jest autorem dokumentu Katastrofa (2010), dotyczącego katastrofy lotniczej pod Smoleńskiem.